
In mijn jonge jaren ging ik veel naar de opera. De muziek van Richard Wagner boeide mij in het bijzonder. Ik heb bijna al zijn werken gezien en dan bleef het niet bij een keer. Zo ook de romantische opera “Der fliegende Holländer”. Maar na iedere voorstelling bleef ik met een kater zitten. Het einde van het verhaal vond ik zeer onbevredigend.
In het kort het verhaal:
De vliegende Hollander was een zeevaarder, die eens in overmoed God belasterde en vervloekte. Hij is de “Schrecken aller Meere…der Ausgestossene, Verworfene und zu ewiger Verdammnis Verurteilte” ofwel de schrik der zee, de uitgestotene, verworpene en tot de eeuwige verdoemenis veroordeelde. Hij jaagt – als aan de aarde gebonden spook - over de oceanen. Elke 7 jaar mag hij aan land komen en erop hopen, dat hij een vrouw vindt, die nadat zij zijn ware aard heeft ontdekt, toch van hem houdt en hem trouw is. Zij zou hem kunnen verlossen, door zich voor hem op te offeren.
En zo gebeurde het voor mijn ogen keer op keer. Senta stort zich in zee, hij is verlost en ze gaan samen naar de hemel … Iedere keer dacht ik, dat ik het einde anders zou willen ensceneren: namelijk bevrijding door inzicht van de eigen fout en de wens tot verandering, en niet door offerdood van een ander.
Mijn versie laat ik in mijn quilt zien:
De vrouw brengt de man inzicht en hoop, zij gaat hem voor naar het licht en hij volgt haar.
Het thema “Mystic” dwong mij regelrecht om uit mijn comfort zone te stappen. Ik had een gigantisch verzet tegen dit thema. Maar door met andere leden van onze groep te communiceren gaf mij weer ruimte, om “dapper” aan het werk te gaan. Ik had nog een zwart geverfde stof liggen (cursus bij Dreamline). Toen ik hem intensiever bekeek, zag ik het hele verhaal er al in zitten. Ik hoefde het alleen maar zichtbaar te maken door erin te borduren.