Pagina's

dinsdag 1 februari 2011


Tulpenbollen,Een van mijn fijnste jeugdherinneringen zijn de zomervakanties die ik doorbracht bij mijn opa en oma in Enkhuizen.Ik groeide op in Nijmegen en ben de oudste van 6 kinderen.Mijn grootouders gaven mij daar veel aandacht omdat ik er als enig kleinkind was.Mijn oma had een prachtige bloementuin waar ze erg trots op was,mijn opa had een bloembollenbedrijf.Naast het huis was een grote bollenschuur,wat voor mij als stadskind iets ongekends was.De geur van aarde en al die bollen in manden en kratten met allerlei aardetinten,het maakte een geweldige indruk.In openluchtmusea komt de geur weer helemaal bij mij terug.Ik denk ook dat hier mijn passie voor tuinieren en belangstelling voor planten en bloemen is ontstaan.

Ik ben begonnen met een paar sjablonen te maken van tulpenbollen,deze heb ik op ongebleekte katoen geverfd.Met behulp van een soldeerbout heb ik de organza opgebracht en daarna doorgequilt.Lidy

Mijn verhaal van Moortje

Vandaag is het 58 jaar geleden dat de watersnoodramp in Zeeland en op de Zuid-Hollandse eilanden gebeurde, een ramp die heel veel mensen het leven kostte en er heel veel verwoest en verloren is.

Het is ook dat jaar dat mijn jeugdherinnering begon.
Ik woonde op Rotterdam-Zuid, samen met mijn ouders en ik weet nog dat ook daar de ramp heel voelbaar was. Maar je bent een klein kind en veel gaat er dan langs je heen omdat je het beseft wat er werkelijk gebeurd was.

Het is ook het jaar dat ik in juli 4 jaar werd en volgens mijn ouders zeurde ik om een negerpopje, geen idee waarom, ik was eigenlijk niet zo'n poppenkind. En ik kreeg Moortje een schildpadpop, de pop zat voor het raam als ik naar de gereformeerde kinder-bewaarplaats ging (kleuterschool).
Of naast me aan tafel als ik ging eten, of gewoon in mijn bed naast me op mijn kussen.
Moortje en Mia, 4 juli 1953

Het is ook het jaar, dat er ergens in oktober of november een oproep via de kinder-bewaarplaats werd gedaan, om het allerliefste speelgoed wat je had, af te staan. Want er waren veel kindjes die niets hadden en als je dan jouw allerliefste speelgoed gaf dan werd je later een goed mens.

En zo gebeurde het, Moortje gaf ik weg.
Maar altijd was Moortje op de achtergrond, was ze bij een leuk meisje gekomen? Is er altijd met haar gespeeld?
Midden jaren '90 liepen mijn ouders op een markt ergens in Zeeland en kwamen bij een kraam met kapot speelgoed, mijn moeder die een schildpadpoppen verzameling heeft, stond stil bij die kraam en zei tegen mijn vader, Joh dat is Moortje.
Moortje had alleen nog maar haar kopje, de rest van haar lijfje was verdwenen, zij kocht het en ik kreeg ruim 40 jaar later het kopje voor mijn verjaardag. Ze was terug.


Moortje werd door een poppendokter weer heel gemaakt, en ze zit nu al jaren in een poppenstoeltje in mijn werkkamer, laatst bij het afstoffen heb ik haar laten vallen, het kopje is nu helemaal stuk en ik heb het geplakt en gelijmd.
Moortje heb ik nu opgeborgen in een oude wijnkist met haar verhaal daarbij.

Net zoals mijn moeder niet twijfelde dat het Moortje was, twijfelde ik ook geen seconde toen ik haar kreeg, het is echt mijn Moortje.

Mijn jeugdherinnering, mia









De perzikkenboom in de tuin

Dit is mijn quilt voor het thema "jeugdherinnering'. Nou vond ik dit op zich niet zo'n heel geweldig thema, voor je het weet rakel je dingen op die maar beter onopgerakeld kunnen blijven, maar ik wilde me niet door zo'n thema op de kop laten zitten en heb toch iets weten te maken. In het huis waarin wij totdat ik negen jaar was woonden, hadden we een perzikkenboom tegen de muur van de schuur staan. De boom was in leivorm gesnoeid en de muur lag op het zuiden, dus de perzikken kregen volop zon. Ze moeten heerlijk gesmaakt hebben, maar om de één of andere duistere reden kan ik me daar helemaal niets van herinneren. Wonderlijk toch dat geheugen.


en een detail

Handgeverfde stoffen, met een crazytechniek machinaal gepatcht en machinaal gequilt.


This post is crossposted on Margeeths quiltblog.