Het is ook dat jaar dat mijn jeugdherinnering begon.
Ik woonde op Rotterdam-Zuid, samen met mijn ouders en ik weet nog dat ook daar de ramp heel voelbaar was. Maar je bent een klein kind en veel gaat er dan langs je heen omdat je het beseft wat er werkelijk gebeurd was.
Het is ook het jaar dat ik in juli 4 jaar werd en volgens mijn ouders zeurde ik om een negerpopje, geen idee waarom, ik was eigenlijk niet zo'n poppenkind. En ik kreeg Moortje een schildpadpop, de pop zat voor het raam als ik naar de gereformeerde kinder-bewaarplaats ging (kleuterschool).
Of naast me aan tafel als ik ging eten, of gewoon in mijn bed naast me op mijn kussen.
Moortje en Mia, 4 juli 1953Het is ook het jaar, dat er ergens in oktober of november een oproep via de kinder-bewaarplaats werd gedaan, om het allerliefste speelgoed wat je had, af te staan. Want er waren veel kindjes die niets hadden en als je dan jouw allerliefste speelgoed gaf dan werd je later een goed mens.
En zo gebeurde het, Moortje gaf ik weg.
Maar altijd was Moortje op de achtergrond, was ze bij een leuk meisje gekomen? Is er altijd met haar gespeeld?
Midden jaren '90 liepen mijn ouders op een markt ergens in Zeeland en kwamen bij een kraam met kapot speelgoed, mijn moeder die een schildpadpoppen verzameling heeft, stond stil bij die kraam en zei tegen mijn vader, Joh dat is Moortje.
Moortje had alleen nog maar haar kopje, de rest van haar lijfje was verdwenen, zij kocht het en ik kreeg ruim 40 jaar later het kopje voor mijn verjaardag. Ze was terug.
Moortje werd door een poppendokter weer heel gemaakt, en ze zit nu al jaren in een poppenstoeltje in mijn werkkamer, laatst bij het afstoffen heb ik haar laten vallen, het kopje is nu helemaal stuk en ik heb het geplakt en gelijmd.
Moortje heb ik nu opgeborgen in een oude wijnkist met haar verhaal daarbij.
Net zoals mijn moeder niet twijfelde dat het Moortje was, twijfelde ik ook geen seconde toen ik haar kreeg, het is echt mijn Moortje.
Mijn jeugdherinnering, mia
8 opmerkingen:
Wat een mooi herinnering Mia,een zeer bijzonder verhaal! Het is natuurlijk jou eigen Moortje waar je de kop van terug kreeg. Moest gewoon zo zijn?
En net als toen heb je weer een heel bijzondere Moortje prachtig in stof verwerkt!
Wat een lief verhaaltje en wat heerlijk dat je Moortje weer terug hebt! Ik vind dat je jouw herinnering heel mooi hebt weergegeven, het sombere van de watersnoodramp in zwart-wit en jouw lieve Moortje in kleur. Ik vind de foto van jou met Moortje ook heel bijzonder, weliswaar in zwart-wit maar je ziet de zon schijnen...
Je bent vast een goed mens geworden maar of het daarvoor nu nodig was om je mooiste speelgoed weg te moeten geven? Dat vraag ik me wel af.
Een ontroerend verhaal met een mooie quilt die veel meer inhoud krijgt als je het verhaal er achter kent.
Heel byzonder en liefde vol Mia. Nu begrijp ik hoe dierbaar Moortje voor je is. Fijn dat je haar uiteindelijk heb teruggevonden. Heel byzonder weergegeven.
Wat een prachtig verhaal Mia. Wat een bijzondere quilts met bijzondere verhalen krijgen we zo te zien. Mooi ook hoe je het hebt verwerkt in je quilt.
Wat een bijzonder verhaal, wonderlijk dat je Moortje zo weer hebt terug gekregen.
Wat een ontroerend en herkenbaar verhaal, Mia. Ik heb zelf ook mijn enigste en liefste pop verloren.Ik heb geen idee wat er van Sonja geworden is. Ik weet zeker dat ik haar onmiddellijk zou herkennen. Mijn jongere zusje had dezelfde pop, 50 cm groot, plastic (geen schildpad dek ik )het haar op de pop's hoofd geverfd. De gezichten werden wel allemaal met de hand beschilderd en , hoewel ze allemaal blauwe ogen hadden waren ze door dat geschilderde allemaal uniek. Ik ben nog steeds op zoek naar Sonja.
Ik vind dat je het thema prachtig uitgewerkt hebt!
Wat een lief en ontreorend verhaal. Prachtig eenvoudig quiltje met de pop voor de tralies. Waar is zij geweest tussen het weggeven en het terugvinden zie ik daarin.
Marjo
Een reactie posten